ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਗਿਆਸੂ ਤਾਂ ਪਾਠ, ਪੂਜਾ ਜਾਂ ਬਾਹਰਲੇ ਮਾਇਕੀ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਕਰਮ-ਕਿਰਿਆ ਤੇ ਰਿਧੀਆਂ-ਸਿਧੀਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਅਟਕ ਕੇ ‘ਸੰਤੁਸ਼ਟ’ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ, ਕੋਈ ਵਿਰਲਾ ਸੱਚਾ ਜਗਿਆਸੂ ਜਿਸ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਕਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਬਾਹਰਲੇ ਕਿਰਿਆ-ਕਰਮਾਂ ਤੇ ਰਿੱਧੀਆਂ-ਸਿੱਧੀਆਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਰਮਲ ਆਤਮਾ ਦੀ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰ-ਆਤਮੇ ਕਿਸੇ ਉਚੇਰੀ ਆਤਮਿਕ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੀ ਖਿੱਚ ਧੁਖ-ਧੁਖੀ, ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਉਹ ਉਚੀ-ਸੁੱਚੀ ਸੰਗਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਤਮਕ ‘ਭੁੱਖ’ ਵਧਦੀ ਹੋਈ ਅਤਿ ਤੀਖਣ ਬਿਹਬਲਤਾ ਤਾਈਂ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਿਹਬਲਤਾ ਵਾਲੀ ਖੋਜ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਦਰਿਸ਼ਟੀ ਦੁਆਰਾ, ਮਹਾਂ-ਪੁਰਖਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ -

ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਛੇ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤ੍ਰੈਗੁਣੀ ਮਾਇਕੀ ਮੰਡਲ ਅੰਦਰ ਸਾਡੇ ਧਰਮ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਚਾਰ ਦੇ ਸਾਧਨ, ਹਉਮੈ ਦੇ ਦਾਇਰੇ