ਅਛੋਪ ਹੀ, ਅਣਡਿੱਠੇ ਹੀ, ਚੁਪ-ਚੁਪੀਤੇ, ਹਉਂ ਰਹਿਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ!

ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਹਉਂ ਧਾਰੀ’ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ, ਪਰਉਪਕਾਰ ਜਾਂ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਬੁਖਾਰ ਨਹੀਂ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੁੰਦਾ|

ਇਹ ਪੂਰਨ ਆਤਮਿਕ ਅਨੁਭਵੀ ਸੋਝੀ ਵਿਚ, ਇਲਾਹੀ ‘ਹੁਕਮੁ’ ਦੀ ਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ|

ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਉੱਚੇ-ਸੁੱਚੇ ‘ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ’, ‘ਤਤ ਜੋਗ ਕੇ ਬੇਤੇ’, ਗੁਰਮੁਖ ਪਿਆਰਿਆਂ, ਗੁਰਸਿਖਾਂ, ਪ੍ਰਤੀ ਹੀ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਚ ਇਉਂ ਸ਼ਲਾਘਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ-

ਸਾਡੀ ਵਿਦਿਅਕ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿਚ ਯੋਗਤਾ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਅਧਿਆਪਕ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਾ ਸਕਦੇ ਹਨ| ਹੇਠਲੀਆਂ ਸ਼੍ਰੇਣੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗਰੈਜੂਏਟ ਟੀਚਰ ਪੜ੍ਹਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਉਚੀਆਂ ਕਲਾਸਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰੋ ‘ਪੀ.ਐਚ.ਡੀ.’ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਹੀ ਪੜ੍ਹਾ ਸਕਦੇ ਸਨ| ‘ਪੀ.ਐਚ.ਡੀ.’ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਮਜ਼ਮੂਨ (subject) ਦੀ ਅੰਤ੍ਰਵਿ ਡੂੰਘੀ ਖੋਜ (research) ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ|

ਗਰੈਜੂਏਟ ਟੀਚਰ ਲਈ, ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜਾਉਣਾ ਨਾ ਵਾਜਿਬ, ਲਾਭ ਹੀਣ ਤੇ ਹਾਸੋ-ਹੀਣੀ ਗਲ ਹੈ| ‘ਪੀ.ਐਚ.ਡੀ’ ਡਿਗਰੀ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਲਈ, ਸਕੂਲਾਂ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ, ਵਕਤ ਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਜ਼ਾਇਆ ਕਰਨੀ ਹੈ (wastage of time and energy) |

ਉਪਰਲੇ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਤੋਂ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਨੁਕਤੇ ਉਭਰ ਕੇ ਸਪਸ਼ਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ-