ਇਸੇ ਇਲਾਹੀ ਬਿਸਮਾਦੀ ਪਿਆਰ ਤੇ ਪ੍ਰਿਮ-ਰਸ ਦੇ ਅਹਿਲਾਦ ਦੀ ‘ਸਹਿ ਸਮਾਧ’ ਵਿਚ, ਖਿਨ-ਖਿਨ, ਪਲ-ਪਲ, ਸਵਾਸ-ਸਵਾਸ, ਜੀਣਾ, ਥੀਣਾ, ਗੁਆਚਣਾ, ਲੋਟ-ਪੋਟ ਹੋਣ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਆਤਮਿਕ ਕਿਰਿਆ ਹੈ-ਅਤੇ ‘ਆਪਿ ਜਪੈ’ ਦੇ ਆਦੇਸ਼ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ|

ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਚ ਐਸੀ ਅਰੂੜ ਆਤਮਿਕ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਹੀ-

‘ਜੀਵਨ ਰੂਪੁ ਸਿਮਰਣੁ ਪ੍ਰਭ ਤੇਰਾ’ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ|

ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ-

ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰ-ਆਤਮੇ ਵਿਚੋਂ-

ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤਨ, ਮਨ, ਬੁੱਧੀ ਰਾਹੀਂ, ਫੁੱਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਵਾਂਗ, ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ-ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦਾ, ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਦਾ, ਖਲੇਰਦਾ, ‘ਗੱਜਦਾ’, ‘ਵੁੱਠਾ’ ਹੋ ਕੇ ਅਟੁਟ, ਅਮਿਟ, ਜ਼ੋਰਦਾਰ ‘ਲਹਿਰ’ ਵਿਚ, ਇਕ ਸਾਰ ਵਹਿੰਦਾ ਹੋਇਆ, ‘ਲੋਕਾਈ’ ਨੂੰ, ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਇ ‘ਜੀਵਨ-ਦਾਨ’ ਦੇ ਕੇ, ਸ਼ਰਸ਼ਾਰ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ|

ਇਹੋ ਹੀ ਆਤਮਿਕ ਮੰਡਲ ਦਾ ਸੱਚਾ-ਸੁਚਾ

ਅਤੇ ‘ਅਵਰਹ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵੈ’ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਹੈ|